Mari Swinkels

Direct naar de doorbraken van Mari? Klik hier!

Wat betekent werk voor je?

Voor mij staat werk gelijk aan het bijdragen aan de maatschappij. Mijn calvinistische achtergrond heeft mij altijd geleerd dat werk een essentieel aspect van het leven is. Opgegroeid met de overtuiging dat ik mijn eigen geld moet verdienen, heb ik van jongs af aan geleerd dat werken een verantwoordelijkheid is. Mijn vader diende als het ultieme voorbeeld, waardoor ik nooit anders heb gekend dan actief bijdragen door middel van werk. Toen ik uiteindelijk besloot om te stoppen met werken, voelde het tijdelijk ontvangen van een uitkering bijna in strijd met mijn overtuigingen.

Afsluiting

Het moment dat ik niet langer een connectie voelde met mijn vorige werkgever, kwam op mijn 62e. Ik voelde dat het tijd was om verder te kijken naar nieuwe mogelijkheden. Daarnaast was ik tijdens de pandemie extreem overbelast geraakt, waarbij er verschillen van inzichten ontstonden. Voor mij is de menselijke benadering altijd van groot belang geweest. Ondanks mijn achtergrond in cijfers, besef ik dat achter elk getal een mens schuilt. Ik hecht waarde aan de persoon achter het systeem. De visie van het bestuur en die van mij, waren niet langer vereingbaar. Daarom heb ik besloten een ander pad in te slaan en mijn baan op te zeggen.

Een nieuwe fase

“Ik bevond me in een fase waarin ik zonder werk zat en grondig moest nadenken over mijn volgende stappen. Het was een onzekere periode, gekenmerkt door gevoelens van verdriet en woede, omdat ik niet kon accepteren hoe de situatie was gelopen. Voorheen hoefde ik nooit actief te solliciteren; ik werd altijd benaderd. Het feit dat ik nu zelf op zoek moest gaan, deed me als persoon twijfelen aan mijn waarde. Ondanks het verzenden van veel sollicitaties, ontving ik vaak geen reactie, wat ontmoedigend was. Soms bleef zelfs een reactie uit. Ik heb me als mens gediskwalificeerd gevoeld. Van het verwerken van verlies naar het ervaren van onzekerheid: het bracht me tot de vraag: “Huh, ik heb een dijk van een CV. Hoe kan dit?”

Inzichten

Langzaamaan begon ik te accepteren dat ik me niet langer in de werkende fase bevond. De proeftuin heeft me hier in belangrijke mate toe gebracht, in dit proces hebben de waardevolle coachinggesprekken met Ellen hebben  een grote rol gespeeld. Ondanks dit besef, blijft de gedrevenheid die ik van mijn vader heb geërfd aanwezig; het idee dat ik iets moet doen, een erfenis van mijn calvinistische opvoeding waarin het belang van bijdragen aan de maatschappij centraal stond. Dit motiveerde me onder andere om vrijwilligerswerk te gaan zoeken. Tijdens de bootcamp bood het Persoonlijk Profielpaspoort inzicht in mezelf. Het doel dat ik voorheen had, namelijk het hebben van een baan, heb ik heroverwogen tijdens het bootcamptraject. Ik stelde mezelf de vraag waarom ik zo gefixeerd was op het vinden van een baan, een vraag die ook Ellen me stelde tijdens de bootcamp. Zo belandde ik uiteindelijk bij de Beckart, een gemeenschapshuis, waar ik mijn plek heb gevonden. Ik geniet er enorm van; ik kan me bezighouden met activiteiten die ik leuk vind, en mensen maken er gebruik van mijn kennis en netwerk, wat me veel voldoening geeft.

Welke tip zou je anderen willen meegeven in jouw situatie?

Blijf trouw aan jezelf. Het is essentieel om niet weg te lopen voor de emoties die je belemmeren, maar eerder open te blijven communiceren met je partner, kinderen en je naasten. Het overwinnen van schaamte begint bij zelfacceptatie. Ook thuis heb ik mijn tijd productief benut. Ik heb nieuwe dingen een kans gegeven. Open je ogen voor het onbekende, kijk om je heen , in nabijheid, en probeer dingen te zien die je eerder niet gezien hebt. Ga op zoek naar datgene wat werkelijk bij je past. Wees daarnaast jezelf. Dat gaat gepaard met hoogte- en dieptepunten, maar elke ervaring maakt je uiteindelijk sterker. Hoewel ik niet kan zeggen dat ik er per se sterker uit ben gekomen, voel ik me wel op mijn plek. Hoe meer ik zoek, hoe minder ik vind. Ik heb ook het besef gekregen dat mensen mij weten te vinden wanneer ze me nodig hebben. Tegelijkertijd zijn er momenten geweest waarop ik niet mezelf kon zijn. Ik worstelde met mijn innerlijke conflicten en zocht daarvoor hulp. Ik ben weggestapt van de mentaliteit van “verman jezelf, niet zeiken”. Het leven is een reis, een ontdekkingspad waarop je jezelf leert kennen en accepteren. Ik vertrouw nu op mijn intuïtie. Mijn advies aan anderen zou zijn om te leren vertrouwen op je innerlijke kompas. Bestudeer wat je interesseert, maar leer ook te luisteren naar je gevoel en intuïtie.

Waar ben je het meest trots op, Mari?

Sinds ik gestopt ben met werken, ben ik het meest trots op de relatie die ik heb opgebouwd met mijn kinderen. In het verleden heb ik veel gewerkt, soms dag en nacht, waardoor ik het gevoel heb gehad dat ik mijn kinderen tekort heb gedaan. Nu zie ik de tijd die ik met hen doorbreng als een geschenk. Ik ben actief bezig met allerlei activiteiten met mijn kinderen en dat vervult me met trots. Ook ben ik trots dat ik ervoor heb gekozen om me in te zetten voor vrijwilligerswerk. Het hele proces van verandering en groei heb ik geaccepteerd en omarmd; ik geloof dat alles goed is zoals het is!