Daniël Heesen

Direct naar de doorbraken van Daniël? Klik hier!

Door de corona crisis heb ik ervoor gekozen om de overstap te maken. Daarnaast vond ik ook dat mijn normen en waarden niet meer aansloten bij het bedrijf waarvoor ik werkte: ik dacht, het is nu tijd om iets anders te gaan doen. Ik was vastgelopen in mijn werk. Ik wou graag iets maatschappelijkers, mijn oude baan was vooral van het commerciële.

Op de allereerste dag van de bootcamp voelde ik al een connectie: de deelnemers werden enorm hecht, ik hoorde hele persoonlijke verhalen. Zo durfde ik ook kritisch te zijn en open te zijn over mezelf. Je moet eerlijk zijn tegenover jezelf: anders kun je net zo goed het traject niet volgen. Ik dacht eerst veel meer met mijn hoofd, na de bootcamp veel meer met mijn hart. Dit was voor mij de doorslaggevende factor: ik moet het nú echt anders gaan doen, denken met mijn hart. Naast deze realisatie kreeg ik ook veel praktische tips, waarna ik mijn zoektocht naar een baan startte. 

Tijdens de bootcamp kreeg ik de realisatie dat ik goed ben in crisismanagement: en dan met name ad hoc reageren. In de zorg werk ik liever op deze manier, dan in veel contact met mensen staan zoals bij de gehandicapten zorg. Daarom dacht ik, de zorg,  is dat misschien wat? Ik heb besloten mee te lopen bij de spoedeisende hulp, maar dit vond ik uiteindelijk teveel managen, ik hou meer van actie.  

Na de afloop van de bootcamp had ik een week erna een nieuwe baan. Een goede tip van mijn collega bij de bootcamp was om een open sollicitatie te doen. Ik wou niet lang wachten op antwoorden van sollicitaties. Ik wou gewoon mezelf presenteren bij werkgevers: dit ben ik, dit is wat ik kan, wil je me aannemen voor een functie in jouw organisatie?  Ik heb dus op deze manier mijn werkgever benaderd. Ik dacht: ik zie geen openstaande vacatures op hun website, maar misschien zijn er andere vacatures of banen die bij mijn profiel passen. Zo ben ik uiteindelijk bij mijn toenmalige werkgever aangenomen. Deze baan bleek veel vanuit huis werken te zijn. Ik merkte dat ik het eigenlijk toch wel fijn(er) vind om met mensen te werken. Ik merkte dat ik de behoefte had om wat meer operationele taken uit te voeren en dus minder op strategisch niveau dingen te doen.  

Na deze realisatie besloot ik een rebelse beslissing te nemen. Van het strategische heb ik nu genoeg gezien, ik ga even iets volledigs operationeels doen. Ik ben nu daarom werkzaam als BHV trainer. De organisatie waar ik nu voor werk, daar ben ik tevreden over. Het operationele is goed geregeld: goede protocollen, een fijne inwerkperiode. Dit vind ik heel belangrijk: ik kreeg training on the job, een buddy die met mij protocollen en systemen doornam, etcetera. Daarnaast had ik ook al veel kennis uit mijn vorige baan: EHBO lesplannen waren mij bijvoorbeeld bekend.  

Het inwerktraject bij mijn huidige werkgever verliep enorm goed: ik stond vlak erna al voor de klas, terwijl ik nog mijn proef van bekwaamheid moest halen. Het voelde allemaal heel natuurlijk. Leerlingen vertellen me bijvoorbeeld dat ik een bepaalde manier van lesgeven heb waardoor mensen zich veilig voelen en openstellen. Ik heb volgens hen de gave om groepen samen te laten smelten. Bij mijn sollicitatie voor deze baan heb ik mijn werkgever nog even lachend gebeld: laat je niet afschrikken door mijn uitgebreide cv. Het antwoord hierop was dat je normaliter na 2 jaar senior wordt, maar dat ze mij eigenlijk al best gauw als een begeleider zien of een mentor. Dit is inmiddels vastgelegd in mijn contract: ik begeleid nu al mensen, maar ik ben nog niet eens een jaar in dienst! 

Ik ben blij dat ik de overstap heb gemaakt. Ik ben er trots op dat ik toch de knop om heb kunnen zetten en deze uitdaging ben uitgegaan en mezelf heb leren kennen. Daarnaast ben ik blij dat ik nu inzicht in mijn talenten en competenties heb: ik voel me zelfverzekerder. Ik had al een idee van wat ik kan en wat ik wil, maar dit is allemaal na mijn overstap nogmaals bevestigd. Door het inzicht in mijn talenten en competenties had ik tijdens mijn sollicitaties het gevoel dat ik een gelijkwaardig gesprekspartner ben.  

Er wordt altijd gezegd: een sollicitatie is een gelijkwaardig gesprek tussen werkgever en werknemer. Ja, maar ik heb die baan nodig en niet hij: het voelt dus niet als een gelijkwaardig gesprek. Door De Buitenboordmotor ben ik daar wel anders over gaan denken: je gaat daar op een andere manier zitten omdat ik het gevoel heb ik dat ik gewoon gelijkwaardig ben. Ik heb kennis in mijn talenten en competenties en ik weet wie ik ben. Dan krijg je een heel anders gesprek. Ook voor de opdrachtgever/de werkgever. Ik heb mezelf voorgesteld, en toen gevraagd: maar wie ben jij, en wat doe jij eigenlijk?

Ik denk dat ik heb gedurfd die switch te maken. Van strategisch naar operationeel, dat is toch wel een moeilijke keuze. Het voelt alsof je klassen naar beneden gaat: ik heb ook best veel salaris moeten inleveren. Die knop omzetten en dat dan toch aangaan, dat is gedurfd. Op dit moment ben ik daar het meest trots op.