Daniel Heessen

Ik werkte als projectmanager in de contractcatering, maar onder andere door corona ben ik mijn baan verloren en de WW ingestroomd. Na een jaar werkzoekende te zijn zakte de moed me in de schoenen, ik wist het even niet meer. Toen ik dit besprak met mijn adviseur gaf zij mij de tip om mee te doen aan te bootcamp van De Buitenboordmotor. Ik kreeg een wildcard en twee weken later mocht ik beginnen. Toen ik aan de bootcamp begon wist ik niet wat ik ervan moest verwachten. Ik ben een concreet type, ik houd van duidelijkheid en ben rechtdoorzee. Om eerlijk te zijn voelde de bootcamp aan het begin een beetje wollig aan. Maar ik dacht: ik heb niks te verliezen, ik ga ervoor. Richting het einde van de bootcamp kregen we de mogelijkheid een extra coachingsgesprek aan te vragen en hier heb ik gebruik van gemaakt. Dit gesprek was echt een doorbraak, een kantelpunt voor mij. Ik speelde met de vraag in mijn hoofd: ‘’wil ik werken met mijn hoofd of met mijn hart?’’ Na dit gesprek heb ik de keuze gemaakt om mijn hart te volgen, en vanaf dat moment ging alles heel snel. Ik legde contact met de CEO van het Rode Kruis en twee weken later had ik een baan. Dat was ongelofelijk. Om na een jaar in de WW en vele tegenslagen een belletje te krijgen dat je een baan hebt, voelt fantastisch. Inmiddels werk ik al bijna een half jaar bij het Rode Kruis als manager vrijwilligers, waar ik me bezig houd met de werving, selectie, opleiding en begeleiding van vrijwilligers. Hier heb ik het steeds meer naar mijn zin.

In mijn oude baan had ik vaak te maken met contractveranderingen waarbij we personeel overnamen. Je had dan veel te maken met weerstand, hier heb ik geleed mensen in beweging te krijgen. Echt het menselijke aangaan, daar ben ik heel erg in gegroeid en dit komt ook goed van pas in mijn huidige baan.  Als je met je hart werkt, laat je het niet los, ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel richting de vrijwilligers met wie ik werk. Daarnaast is het managen van vrijwilligers anders dan het managen van beroepskrachten, ze hebben andere beweegredenen. Door COVID is de afstand tussen vrijwilligers en de organisatie groot geworden. Het duurt even voordat zoiets is herteld. Gelukkig ben ik heel goed in het lijmen, en vind ik dit ook leuk om te doen. Natuurlijk is er altijd ruimte voor groei, maar we zijn de goede weg ingeslagen en ik blijf bij mezelf. Ik wil aandacht blijven geven daar waar deze hoort en daarmee breng ik verandering teweeg. Dat werpt zijn vruchten af voor het Rode Kruis en dat geeft een goed gevoel. Ik ben trots dat ik me kwetsbaar heb durven opstellen om echt tot de kern te komen van wat ik kan, en wat ik daarmee wilde richting een nieuwe baan.

Het profielpaspoort heeft me erg geholpen om af te stappen van de status van een oude functie, en mij als persoon te profileren. Natuurlijk is je werkervaring belangrijk, maar de motivatie, eigenschappen en kwaliteiten komen veel beter naar voren op het Persoonlijk Profielpaspoort: het combineert je motivatie en cv en dat is heel fijn. De inzichten uit de testen die je krijg waren heel erg waardevol. Het was echt een eye-opener om bepaalde eigenschappen terug te zien en daar nu ook concrete onderbouwing voor te hebben. Ik weet nu heel goed waar ik sta, en daar kan je wat mee richting een nieuwe werkgever. Ik was al vrijwilliger van het Rode Kruis en via een workshop kwam ik in contact me de CEO. Op een gegeven moment dacht ik: ik stuur gewoon een Linked-In bericht of ik mijn profiel mag delen. Uiteindelijk heb ik een open sollicitatie verstuurd naar het Rode Kruis. Ik was benieuwd of er wellicht functies waren waar ik zelf nog nooit aan had gedacht, maar waarbij mijn profiel wel goed zou matchen. Hierna heb ik verschillende oriënterende gesprekken gehad en vanuit daar ben ik op een gerichte sollicitatie gegaan voor mijn huidige rol.

Men zegt altijd: een sollicitatiegesprek is een wisselwerking, maar er is altijd een bepaalde mate van afhankelijkheid, jij hebt toch die baan nodig. Gek genoeg waren mijn gesprekken met het Rode Kruis exact zo. Ik kon laten zien wie ik ben, maar tegelijkertijd was ik nieuwsgierig: ‘’wat hebben jullie mij te bieden?’’ We hebben elkaar afgetast, wie we waren en wat we voor elkaar konden betekenen. Ik houd me bezig met de journey die vrijwilligers doormaken bij het Rode Kruis. Dit is eigenlijk helemaal niet mijn vakgebied, ik heb dit eerlijk aangegeven. En toch mocht ik op gesprek komen. Het was heel fijn dit vertrouwen te krijgen en de gesprekken voelden ook helemaal niet als een sollicitatiegesprek. Tuurlijk had ik een pitch voorbereid, maar het gesprek liep vanzelf. Ik was mezelf en dat was goed genoeg.

Het was ontzettend leuk om te beginnen, maar ook heel pittig. Mijn functie was redelijk nieuw, we zaten nog midden in een crisis managementplan, en mijn voorganger heeft me niet kunnen inwerken. Dat was heel zwaar, de werkdruk was hoog en op een gegeven moment twijfelde ik of ik mijn werk wel echt leuk vond. Ik kom uit de commerciële wereld dus alles was nieuw: ik moest wennen aan een compleet nieuwe werkomgeving, functie, en werkgever. Daarnaast ben ik gewend aan de structuur en processen van grote organisatie, terwijl ik in mijn rol bij het Rode kruis op veel vlakken het wiel nog aan het uitvinden ben.  Dus het was chaos en go with the flow. Gelukkig kan ik met mijn manager bespreken hoe we de functie zo kunnen indelen dat het werkbaar blijft. Daarin krijg ik veel support.

Tijdens het oriëntatieproces in de bootcamp trok de acute zorg trok mij heel erg aan en tijdens meeloopdagen in het ziekenhuis merkte ik dat hier goed functioneerde.  Dat vuurtje opzoeken, de urgentie, dat past bij mij. Wellicht dat ik daarom ook nu me goed kan bewegen in een rol met hoge druk. De eerste maanden voelden namelijk toch een beetje als zwemmen in de grote oceaan. Soms klinkt het stom, maar de praktische en soms hele simpele vragen als ‘waar declareer ik – bij wie moet ik waar zijn?’ heb je nodig om je werk te kunnen doen. Als de standaardprocedures helder zijn kun je je focussen om je functie vorm te geven. Al deze vragen schrijf ik nu op, om vanuit eigen ervaring een inwerktraject op te zetten voor een toekomstige opvolger. Desondanks was er ook een groot voordeel dat er nog geen beleid was voor mijn rol: ik mocht alles zelf mocht uitvogelen. Dat moet je durven, en heeft me zeker geholpen om mijn eigen baan vorm te geven. Gelukkig ben ik goed in verander management, dat vind ik leuk en is echt een passie. Ik begin nu overzicht te krijgen, heb m’n eigen koers uitgestippeld en begin het bedrijf steeds beter te leren kennen. Dan landen dingen wat meer. Processen komen vast te liggen en ik begin er echt in te komen, dat geeft enorm veel energie. 

Natuurlijk is het heel spannend om je baan te verliezen en vanuit een goed salaris de WW in te gaan. Je hebt een verantwoordelijkheid voor je hypotheek en je kinderen, en ik was geregeld echt wel eens bang: ‘’komt dat wel goed?’’. Ik kwam er gelukkig snel achter dat dat eigenlijk nog prima ging, ik heb geleerd keuzes te maken. Toch heb ik me in de periode voordat ik de wildcard kreeg ook wel eens radeloos gevoeld. Ik ben altijd positief gebleven maar ook zeker vragen gehad; hoe kom ik hieruit? De periode in de WW is voor mij niet zozeer een strijd om werk te vinden, het is vooral een mentale strijd. Je krijgt heel veel tegenslag; niet op gesprek mogen komen, afgewezen worden. Deze mentale klappen moet je verwerken. Toch heb ik tijdens deze periode enorm veel geleerd en veel aan mezelf gewerkt. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan en ben van betekenis geweest voor mijn kinderen tijdens spannende periodes op school. Ondanks deze zware klappen had ik de periode voor geen goud willen missen.

Ik heb veel rust gekregen. Door de keuze te maken om mijn hart te volgen ben ik niet meer bang. Stel dit wordt niks: dan is dat maar zo. Dan kom ik weer terug, en ga ik weer verder. Ik kijk met een positief gevoel naar te toekomst: ik ga dit doen, het begint steeds leuker te worden. Ik weet wat ik kan en wie ik ben, dus de angst om mijn baan te verliezen is weg. Hierdoor kan ik vanuit energie werken vanuit de krachten die ik heb, dat geeft vrijheid.