Wilfried Bossers

Direct naar de doorbraken van Wilfried? Klik hier!

Ik heb een lange en mooie carrière bij de Rabobank gehad als financieel adviseur, met als laatste functie Private Banker. Nu sta ik voor de klas, als docent economie op het vmbo. Ik voelde de drang niet meer om te presteren binnen de bank, en kan me nu richten op het ontwikkelen van leerlingen. Het is een andere wereld: bij een bank is alles heel goed geregeld en zijn er strakke processen. Op een school is het vrij los, ik ervaar veel vrijheid en handel vaker uit gevoel. Daarnaast zijn mijn werkdagen in het onderwijs elke dag anders, ik kan niet voorspellen hoe mijn dag eruit gaat zien. Dat stukje afwisseling maakt het werk ontzettend leuk.

In 2014 heb ik me al eens georiënteerd op een functie buiten de financiële sector. Ik heb het altijd al belangrijk gevonden om bezig te zijn met mijn eigen ontwikkeling, ook binnen de bancaire sector heb ik daar veel aandacht aan besteed. In de 32 jaar dat ik bij de Rabobank heb gewerkt, heb ik mezelf goed kunnen ontwikkelen in diverse functies. Toch vond ik het contact met de klanten altijd het leukst. De financiële sector veranderde de laatste jaren snel. Waar er vroeger naast elke kerk een Rabobankvestiging zat, werden mijn werkzaamheden steeds meer gedigitaliseerd. Hierdoor werd mijn baan steeds minder persoonlijk. Door alle veranderingen binnen de bank begon ik te twijfelen: past dit werk nog wel bij mij?

In overleg met mijn werkgever besloot ik iets anders te gaan doen. Ik wilde graag de kant op van coaching en mijn ervaring inzetten om klanten te helpen. Uiteindelijk ben ik toch weer de financiële dienstverlening ingerold, maar twee jaar terug besefte ik dat ik echt iets anders wilde. Gesteund door de bank schreef ik me in voor de opleiding doceren als tweede beroep. De opleiding zelf was erg leuk, maar het lukte me niet om een baan te vinden in het onderwijs. Gelukkig kwam toen via de Rabobank De Buitenboordmotor op mijn pad. Ik kon starten met de Bootcamp, waardoor ik mijn zoektocht naar een passende baan in het onderwijs kon voortzetten.  

Tijdens mijn loopbaan heb ik altijd met veel plezier presentaties gehouden bij de bank, mijn collega’s zagen mij wel voor de klas staan. Ik heb het afgelopen jaar gemerkt dat dit me goed afgaat. Ik geniet ervan om voor de groep te staan en met de jongeren bezig te zijn. Ik zou mezelf omschrijven als een verbinder die oog heeft voor het menselijke aspect. Daarom past het onderwijs zo goed bij mij, mensen verder helpen in hun ontwikkeling geeft me veel energie. Ik het altijd al leuk gevonden om met jongeren om te gaan: mijn jongste dochter voetbalt, en ik ben een aantal jaren coach geweest van haar team.

Ik heb bewust voor het vmbo gekozen, omdat ik hier als docent ook een grote pedagogische rol kan vervullen. Naast docent, ben ik ook mentor en ik heb 15 leerlingen die ik tweewekelijks coach. Het is dus echt alles bij elkaar en die afwisseling maakt het ontzettend leuk. Ik vind het bijzonder om een steeds betere band op te bouwen met de leerlingen, je krijgt steeds meer binding. Mijn ervaring bij de bank komt hierin goed van pas. Ik kan veel praktijkvoorbeelden geven, dat vinden de leerlingen interessant. Het is leuk die aansluiting te vinden tussen mijn oude en nieuwe baan.

Natuurlijk was het ook wel eens moeilijk, de start was hectisch. Ik werd enorm in het diepe gegooid: alles was nieuw. Niet alleen moest ik wennen aan een nieuwe baan, ook de organisatie waar ik kwam te werken was net gefuseerd, de schoolleiding was nieuw, er werd een nieuw gebouw gebouwd en nieuwe systemen geïmplementeerd. Ik ontving mijn computer, en mocht gelijk aan de slag. Tegelijkertijd begon ik met mijn eigen opleiding. Er kwam dus veel op me af, maar ik weet van mezelf wat ik kan, en het lukte me rustig te blijven ten tijde van alle hectiek. Ik mocht beginnen met een stageovereenkomst van en half jaar, ik had nog minder uren zodat ik kon meelopen met iemand, maar kreeg wel gelijk eigen klassen en na een paar maanden het mentorschap toegediend. Dat had ik nooit gedaan. Ik ging maar gewoon aan de slag. Gelukkig ging het vrij aardig, met de juiste mindset komt het altijd goed.

De onderwijswereld is anders dan het bedrijfsleven. Het was bijvoorbeeld zoeken wie mijn directe collega’s waren, ik moest echt zelf mensen benaderen en dingen uitzoeken.  Daar zouden we als school bij andere zij-instromers meer aandacht aan kunnen geven. Ook merkte ik dat mijn collega’s wel eens sceptisch waren over mijn komst. In het verleden zijn er meer mensen uit het bedrijfsleven gestart op school, maar zij zijn ook weer vrij snel afgehaakt. Ik begreep het wel. Gelukkig heerst er een grote mate van collegialiteit op school. Er is veel bereidheid om elkaar te helpen en dat spreekt me erg aan.

Binnen de school heb ik een begeleider en heb ook één keer in de zoveel tijd gesprekken met een coach. Dat is fijn, want schakelen tussen les geven en les krijgen was even wennen. Ik sta 4 dagen voor de klas, en een dag in de week ga ik Fontys in Tilburg, daar volg ik colleges in de middag en avonduren. Dat is best heftig. Het is toch 20/25 jaar geleden dat ik zelf in de schoolbanken heb gezeten. Dus ik gun mezelf de tijd om de opleiding af te ronden. Gelukkig is het is het erg leuk om nieuwe inzichten te krijgen en nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb het goed naar mijn zin.

Het is mijzelf niet gelukt een baan te vinden in het onderwijs. Van uitzendbureaus hoorde ik niets. Zeker voor zij-instromers, maar ook nu in tijden van tekorten, denk ik dat het ellenlang sturen van cv’s en motivaties niet de manier is om nieuwe mensen aan te nemen. Ga met elkaar in gesprek, dan leer je elkaar pas echt kennen. Tijdens mijn gesprekken met het Wellant College, wat nu onderdeel is van Yuverta, waren ze op zoek naar een docent wiskunde. Toen ben ik daar begonnen, maar al snel heb ik in overleg de overstap kunnen maken naar docent economie. Ik heb inmiddels een jaarcontract getekend en heb het enorm naar mijn zin.

Toegeven dat je niet meer op je plek zit, is de grootste stap.  Op een gegeven moment moet je dingen loslaten en de stap gewoon wagen. Maar het is best ook wel even spannend geweest. ‘Doe ik er wel goed aan?’Maar echte twijfel heb ik niet gehad, ik wist dat het voor mij bij de bank op zou houden. Die beslissing had ik al genomen. Ook andere mensen vinden het geen verassende wending, ze hadden mij dit al zien doen. Ik heb er nooit spijt gehad dat ik deze stap genomen heb. Natuurlijk was ik de eerste keer nadat ik 6 lesuren achter elkaar had, aan het eind van de dag afgebrand, maar gaandeweg leer je wel hoe je zo’n les moet indelen en waar je op de rem moet trappen. Vooral het contact met de leerlingen, geeft ontzettend veel energie.  

Ik zie mijn toekomst in het onderwijs. Ik geef nu les aan de onderbouw van het vmbo, maar ook de andere leerniveaus of zelfs leidinggevende taken binnen de school zie ik wel zitten. Voor nu gun ik mezelf de tijd om mijn opleiding af te ronden. Als ik terugkijk op het afgelopen jaar, heb ik toch best wel wat meegemaakt in het schooljaar. Ik ben midden in de coronacrisis ingestapt. Stond ik met een oortje voor de klas, terwijl de leerlingen thuis zaten. Ik ben best trots op alles wat ik heb gedaan. Laatste kreeg ik van een leerling een reep chocola en een blikje cola omdat ik zo’n goede leraar ben. Dat was erg leuk, die waardering doet je goed.

Luister naar je gevoel, blijf dicht bij jezelf. Uiteindelijk is het maar werk; maar wel een groot gedeelte van je leven. Er is altijd wel wat anders. Toegeven dat je niet meer op je plek zit is de grootste stap. Ook de bootcamp was ontzettend leerzaam. Ondanks dat mijn keuze voor het onderwijs al vrij vast stond op het moment dat de bootcamp begon, was het een interessante en leuke ervaring. Dat stukje zelfontwikkeling heeft me absoluut geholpen, ik zou het iedereen aanraden.